przydyszczanie i wróżka z Pinokia

Jestem w ogólniaku i wszystko jest w porządku, jestem chory na schizę, ale wszystko jest dobrze, jestem pogodzony z chorobą i mam znajomych, tylko że łatwo pakuję się w problemy, na przerwie jakiś kolega mnie zaczepia, typ sportowca, ja jestem raczej grubaskiem, kopie mnie aż wreszcie biorę rury od odkurzacza razem z wężem i go okładam, w takiej sytuacji zastaje nas Mentysa, moja wychowawczyni z ogólniaka. Tłumaczę że zostałem sprowokowany i z przesadą wskazuję na tego urwisa, tak żeby nie było wątpliwości że jestem skarżypytą. To liberalna szkoła, przechodzą tu harce. Mantysa nie wyciąga konsekwencji tylko ze zrozumieniem dla mojej skomplikowanej sytuacji każe mi iść ze sobą do psychologa szkolnego. I faktycznie, okazuje się że psychologiem jest starsza nieco dziewczyna o fioletowych włosach, jak wróżka z Pinokia i przyjmuje w drewnianej kanciapie metr na półtora gdzie wchodzi się po drabince. Z miejsca się zaprzyjaźniamy i wesoło śmiejemy. Każdy grymas. każdy gest to lawina śmiechu, pytam gdzie mam siąść, ona robi mi trochę miejsca na niewygodnej desce "tylko nie przydyszcz" mówi. "tylko nie przy-co?" odpowiadam i śmiejemy się, bo zrozumiałem jej slang, przydyszczyć, czyli rozsiąść się nadmiernie, czuję że będziemy przyjaciółmi, budzę się z uśmiechem...